Systemy korzeniowe drzew można ogólnie podzielić na trzy typy: palowy, ukośny oraz płaski.

Charakterystyczny system palowy wykształca sosna pospolita, sosna wejmutka, jodła zwyczajna i często modrzew. Wiele drzew liściastych o innych systemach korzeniowych początkowo wykształca również ten system korzeniowy. Większość gatunków dębów oraz niektóre wiązy zachowują typ korzenia palowego dziesiątkami lat. Wykształcenie systemu korzeniowego typu palowego zależy często od możliwości swobodnego wzrostu korzeni, np. na głębokich piaskach. W innych warunkach charakterystyczny dla danego gatunku typ systemu korzeniowego może ulegać modyfikacjom.

System ukośny (sercowy) charakteryzuje się występowaniem kilku silnie rozwiniętych korzeni, które tworzą równomierną półkulę i stosunkowo liczne rozgałęziona. Typowe sercowe systemy korzeniowe wytwarzają modrzewie, daglezje, lipy, brzozy i graby.

System talerzowy (płaski) składa się z kilku silnie rozwiniętych korzeni poziomych (płytkich) i odbiegających od nich, często pionowo, korzeni drugiego rzędu. Typowym przykładem drzewa o takim systemie wśród drzew iglastych jest świerk zwyczajny. Często taki system korzeniowy wytwarza sosna wejmutka, jesion i topola osika.

Leśna ciekawostka

Korzenie drzew liściastych przerastają glebę znacznie intensywniej niż iglastych. Przykładem takich siłaczy są korzenie modrzewia i daglezji. Najsłabiej przerastające są zaś korzenie dębów i wiązów.

Spójrz teraz na nasze huśtawki. Czy zgadniesz jaki system reprezentują umieszczone na ich szczycie korzenie?