Rdzeń jest fizjologicznym środkiem pnia. Zbudowany jest z tkanki miękiszowej, złożonej z komórek wypełnionych powietrzem lub treścią plazmatyczną. Komórki rdzenia szybko ulegają rozkładowi.

Twardziel (drewno twarde) to wewnętrzna strefa pnia otaczająca rdzeń, zazwyczaj ciemniejsza. Nie zawiera żywych komórek i nie przewodzi wody. Spełnia jedynie funkcje mechaniczne.

Biel (drewno miękkie) stanowi żywą tkankę drewna o jasnej barwie i otacza twardziel. To tkanka o dużej wilgotności. Spełnia funkcję przewodzenia wody, soli mineralnych i substancji wzrostowych w górę — od korzeni do koron. Jest także miejscem, gdzie gromadzą się substancje zapasowe, na przykład cukry i skrobia. Są one niezbędne do życia drzewa, zwłaszcza w okresie bezlistnym.

Miazga (kambium) znajduje się w pniu drzewa między łykiem i drewnem. Pokrywa równomiernie całą powierzchnię drewna w pniu, korzeniach i gałęziach. Jest to tkanka twórcza, która przez podział komórek wytwarza nowe słoje bieli do wewnątrz oraz nowe warstwy łyka na zewnątrz pnia. Aktywność miazgi przypada na okres wegetacyjny drzewa — wtedy komórki miazgi są silnie uwodnione, przez co kora jest słabo związana z drewnem i z łatwością można odrywać ją dużymi płatami. Z chwilą gdy miazga przestaje być czynna, drzewo obumiera.

Łyko przewodzi wyprodukowane w liściach węglowodany i biała. Łyko niektórych drzew, na przykład lipy, wiązu i wierzby przedstawia wartość użytkową.

Kora zbudowana jest zaś z obumarłych, skorkowaciałych komórek.

Odkrywco!

Wiesz, że sam możesz sprawdzić wiek ściętego drzewa? Wystarczy, ze policzysz słoje roczne od brzegu do samego środka pnia.